Dit artikel verscheen eerder op DEGEOGRAAF.com.
‘You have to wait! Don’t you see I’m busy? I do my best, but you have to wait!’ blèrt de nukkige receptionist ons toe op camping Casa Alba in Voluntari, een wijk aan de rand van Boekarest. Mijn reisgenoot Kees-Jan en ik kijken elkaar verbaasd aan. Tot dat moment zitten we slechts glazig voor ons uit te staren. We wachten op het moment dat we in kunnen checken.
Als we aan de beurt zijn, ontdooit de man. Hij lijdt onder enorme werkstress. Zegt hij zelf. Op zijn minst kan hij (een beetje) Engels. We bekijken de camping vanaf de receptie en zien een aantal verlaten vakantiehuisjes en één gezin dat een tentje opzet. Een dooie boel.
Boodschappenautootje
Eerder die dag rijden we van Sibiu, centraal in Roemenië, naar Boekarest. De route leidt ons over de DN7C, door het Făgărășgebergte. Volgens de mannen van Top Gear de allermooiste autoroute ter wereld. Het is inderdaad een prachtige ervaring met veel haarspeldbochten. Het feit dat we deze mythische weg met een ‘boodschappenautootje’ (zoals de moeder van Kees-Jan haar Suzuki Ignis liefkozend noemt) kunnen trotseren, maakt het voor ons alleen maar mooier. En ironisch tegelijk.
Het is dezelfde ironie die eigenlijk de hele reis nog leuker maakt. Met een kleine auto door Oost-Europa toeren. Na een reis door de Balkan in 2015 willen we dit jaar meer. Meer en verder. We zitten lang te wikken en te wegen over de richting van onze reis. De Zwarte Zee of Moskou. We komen maar niet tot een besluit. Dus besluiten we niet. De Zwarte Zee én Moskou.
Mental map
In het eerste deel van onze reis willen we veel kilometers maken. Zo snel mogelijk naar het échte Oost-Europa, buiten bereik van Wizz Air-toerisme. En zo rijden we in een kleine week naar Boekarest. Naar de camping in Voluntari. In Roemenië begint de reis voor ons gevoel pas echt.
Met de Suzuki door het chaotische verkeer van Boekarest.
Als sociaal geograaf kijk ik met grote interesse naar het bestaan van beeldvorming van een plek. In Roemenië zijn we allebei nog niet eerder geweest. Nu we op de camping in Voluntari staan, beseffen we dat we weer een stukje Europa aan onze ‘mental map’ kunnen toevoegen.
Power of attorney
Een aantal dagen later hopen we Moldavië aan dezelfde mental map toe te voegen. We zijn benieuwd of het getouwtrek tussen de voormalig Sovjet-Unie en Roemenië zichtbaar is in Moldavië. Het loopt anders.
De douane wantrouwt ons omdat we niet in het bezit zijn van een ‘power of attorney’, een schriftelijke verklaring om in de auto van Kees zijn moeder te mogen rijden. Niet alleen lijkt Moldavië ons een interessant land om te bezoeken; de benzinemeter probeert ons inmiddels te vertellen dat we de pomp net over de Moldavische grens wel heel hard nodig hebben.
Steekpenningen
‘You don’t have permission to enter Moldova! You understand?!’ roept de douanebeambte nog vele malen harder dan de receptionist in Voluntari. We staan vast op een brug over rivier de Proet in het niemandsland tussen Roemenië en Moldavië. De benzinepomp kunnen we al zien.
De twijfel slaat toe. Hadden we echt een power of attorney moeten hebben, of willen ze gewoon geld zien? We besluiten om geen geld te geven, ook omdat we niet eerder steekpenningen hebben gegeven. Omkeren is de enige optie. De Roemeense douanier, die ons tien minuten eerder het land uit heeft gelaten, laat ons gelukkig weer binnen. Hindernis één is daarmee achter de rug.
Benzine
De tweede blijkt minder eenvoudig; het vinden van een benzinepomp. De lokale bevolking wijst in de richting van een bergdorp op ongeveer vijfentwintig kilometer van de grens. Vijfentwintig kilometer. En de meter staat al diep in het rood. Er zit niets anders op.
In Roemenië is een paard met wagen op de weg geen zeldzaamheid.
De route naar het dorp blijkt een van de mooiste van de hele roadtrip te zijn. Een prachtig glooiend landschap, waar af en toe een paard met wagen doorheen hobbelt. Dat we inmiddels heuvel af zonder vermogen zitten, zorgt ervoor dat we toch niet echt ontspannen in de auto zitten. Na vijfentwintig spannende kilometers rijden we Târgu Bujor binnen en prijkt de naam Petrom op de gevel van een benzinestation. We tanken de auto voller dan ooit tevoren.
We zullen ons reisplan aan moeten passen. Een power of attorney aanvragen kost dagen en is veel gedoe. Bovendien zal de Oekraïense douane waarschijnlijk hetzelfde probleem constateren. Inmiddels is het flink aan het schemeren en besluiten we te overnachten. Het is het enige hotel in het dorp. Hotel Moldova.