Tsja, die andere kant van Iran. Het beeld dat in Nederland bestaat is natuurlijk niet helemaal uit de lucht gegrepen. Iran is een land met twee gezichten. En het meest sprekende voorbeeld daarvan vond ik op de Si-O-Se Pol-brug.
De Si-O-Se Pol-brug is een van de trekpleisters van het prachtige Isfahan, een stad die je zeker moet bezoeken als je besluit om naar Iran te gaan. Tijdens mijn bezoek aan de stad is Isfahan nog iets mooier dan normaal. Niet vanwege mijn bezoek, maar vanwege het water in de rivier.
Want water is een zeldzaamheid in Isfahan. Iran kampt met een groot tekort door lange perioden van droogte. Grote delen van het jaar staat de Zayandeh daarom droog. Maar nu schijnt er ergens een sluis te staan waarachter een reservevoorraad ligt opgeslagen.
Een aantal dagen voordat ik Isfahan aandeed, werd die voorraad aangesproken. Waarom? De veertigste viering van de Islamitische Revolutie stond voor de deur en een beetje water in de rivier kan daarbij niet ontbreken. Leuk voor de Iraniërs, want de rivier is een perfect verzamelpunt voor het maken van muziek en het varen met bootjes. En leuk voor mij, want een brug over zanderige grond is minder aantrekkelijk dan een brug over water.
Groen uniform
Muziek is er zeker, zodra ik kom aangelopen bij de brug. Niet van vrolijke Iraniërs, maar van protesterende vrouwen, een stuk of twintig. Zingend voor meer gelijkheid, vrijheid en werkgelegenheid. Ze worden omringd door een minimaal dubbel zo grote groep agenten in donkergroen uniform. Zij houden de vrouwen bij elkaar en proberen toeschouwers zo veel mogelijk uiteen te drijven. Vreedzaam, maar intimiderend.
Het schouwspel vindt per toeval plaats voor mijn neus. Om geen onderdeel te worden van de manifestatie loop ik naar de voet van de brug, waar zich inmiddels een behoorlijke meute toeschouwers heeft verzameld. Ik vraag aan een van de toeschouwers of ik foto’s kan maken. Vanaf hier? Geen probleem. Wil je ze doorsturen? En er worden WhatsApp-nummers uitgewisseld.
Er is weinig aan de hand, maar toch ben ik onder de indruk. Het land waarvan de inwoners zo hun best doen om te laten zien hoe veel het heeft te bieden, vertoont scheurtjes nu het aantoont dat men er niet vrij kan demonstreren. Het dagelijks leven van de bewoners wordt er soms ruw onderbroken door de politieke realiteit.
Selfies
Het duurt een minuut of vijf voordat de agenten zich verplaatsen van het park naar de brug. Voordat ik het doorheb staan ze naast mijn buurman. Die gebaart op zijn beurt rustig dat ik mijn camera maar even omlaag moet doen. Ik bedank hem en loop weg, de brug over.
Ik kijk nog eens achterom en zie dat de brug langzaam leegloopt. Met m’n camera onder mijn jas loop ik door. Aan de andere kant, amper honderd meter verderop, lijkt er niets aan de hand. Iraniërs maken selfies, zitten te picknicken en hangen rondom het water.
Terug in het hostel stuur ik de gemaakte foto’s door naar mijn brugbuurman, die op de brug naar mijn nummer had gevraagd. ‘Voor mijn vrienden in het buitenland,’ stuurt hij via WhatsApp. ‘Dan blijven ze een beetje op de hoogte van de alledaagse realiteit hier in Iran.’
De volgende ochtend loop ik naar het toeristisch hart van Isfahan: het Meidan Emam-plein. Bij een druk kruispunt op mijn route staat een donkergroen uniform te surveilleren, eenzelfde als de dag ervoor. Hij knikt en vraagt vriendelijk waar ik vandaan kom. Hij wenst me een prachtige reis en verdwijnt. Een prachtige reis is het zeker. Maar wel door een land met minimaal twee gezichten.