Geadopteerd door modeontwerpers in Zuid-Korea

In tegenstelling tot bij veel andere zaken in Zuid-Korea, geldt voor het oversteken van een kruispunt hetzelfde protocol als in Nederland: je drukt op het knopje, je wacht op groen licht en je steekt over. Althans, daar ging ik van uit. Maar in Zuid-Korea ligt dat toch net even anders. Want behalve dat ik bij ieder groen stoplicht behoorlijk wat tijd kreeg om over te steken, werd ik steevast getrakteerd op een verzameling verongelijkte blikken van wachtende automobilisten. Waarom? Het kostte me twee weken om daarachter te komen.

Ik had mezelf ongetwijfeld een hoop moeite bespaard als ik het mysterie direct bij aankomst had voorgelegd aan de luchthavenrobot van Incheon, want die bestaat. Het ding rijdt rond in de aankomsthal van het vliegveld, heet je welkom in het land, helpt je met vragen in alle talen en houdt je gezelschap als jij de race naar de bagageband weer eens hebt gewonnen van je rugtas.

Ik had het ook kunnen vragen aan de receptionist van het Kimchee Guesthouse. Maar als hij me – nadat ik een ochtend lang heb gezocht naar een copyshop – lachend probeert wijs te maken dat het printen van twintig A4’tjes in het hostel omgerekend evenzoveel euro’s kost, gun ik hem mijn vraag niet meer. Rare redenering, want dat boeit hem natuurlijk geen zier. Evengoed lachend zou hij me hebben verteld dat het verdienmodel van Seoul’s goedkoopste partyhostel – met acrobatische klantenkring – niet anders is dan dat van een willekeurig goedkoop festival met te dure drankjes. En geef Kimchee eens ongelijk.

Toeristisch tekortschieten

Mijn inspanningen om in Zuid-Korea betaalbaar te kunnen printen mogen dan toenemen; mijn drang naar toeristische activiteiten bewandelt het omgekeerde pad. Dat komt mede doordat ik druk ben met het aanvragen van een Chinees visum; een bezigheid die nu eenmaal beter tot zijn recht komt achter een laptop met een kop koffie dan op de binnenplaats van een Koreaans paleis, zoals te zien op de foto’s. Het is een handeling die zó veel tijd – en papier – kost dat ‘ie op mijn cv niet zou misstaan als opgedane werkervaring. Naast een boekwerk aan vluchtgegevens en hotelboekingen, wordt van de aanvrager een compleet draaiboek met beoogde dagindeling verwacht. Ja echt.

Mijn toeristisch tekortschieten heeft nog een oorzaak: ik heb gewoon wat minder zin om op pad te gaan. Na veel onderweg te zijn geweest in de Filipijnen en Taiwan, blijkt in Zuid-Korea een avond op de loungebank ineens veel aantrekkelijker dan een bezoek aan een tempel. Ik besluit om er maar gewoon aan toe te geven.

Gangnam Style

In mijn nieuwe rol als slow traveler word ik een aantal dagen later op mijn wenken bediend, als ik in een muziekcafé bier drink met Nam en Kim. Via een gemeenschappelijke kennis heb ik het telefoonnummer van de twee Koreaanse dames gekregen en in een poging mijn ondernemingsdrang weer wat aan te wakkeren besluit ik ze te bellen. Nam en Kim maken Zuid-Korea tot een onvergetelijke ervaring. Ze kennen plekken in Seoul die voor toeristen zijn verstopt. Ze weten hoe je een deelfiets leent met een app die alleen het Koreaans kent. En ze weten ook bij welk typisch Koreaans barbecuerestaurant –inclusief mini-afzuiger boven iedere tafel – je naast een geweldige ervaring ook nog eens goed eten krijgt.

Twee Koreanen kijken uit over Seoul vanaf de stadsmuur.

Samen met Nam en Kim in een fancy brillenwinkel in de wijk Gangnam.

Het huis in Seoul van Nam en Kim waar ik een tijdje kon wonen. Ik had de gehele onderste verdieping tot mijn beschikking.

Nam en Kim besluiten me te adopteren, waardoor ik verhuis van Kimchee Guesthouse naar het werkatelier waar Nam en Kim t-shirts ontwerpen. Ze denken eraan het driekamerappartement in de toekomst via Couchsurfing aan reizigers beschikbaar te stellen en ik ben de proefpersoon. Een rol die ik overigens graag op me neem. Ondanks het breken van de voorwaarden – “Beloof ons dat je niet naar het Gangnam Style-monument gaat, K-pop is vreselijk.” “Wat? Is er een Gangnam Style-monument?!” – mag ik blijven. Het levert mij in ieder geval een omslagfoto op.

Nam en Kim begrijpen veel beter dan ik hoe Seoul werkt. Als we met z’n drieën op straat lopen wijzen ze me de ene na de andere copyshop aan. En ze kijken me vragend aan als ik vervolgens bij een kruising op het stoplichtknopje druk. “Dat is voor oude mensen. Als je op het knopje drukt, blijft het licht langer op groen.” Aha, vandaar. Terwijl we oversteken realiseer ik dat ik het goed voor elkaar heb. Goed voor elkaar in mijn eigen modehuis in Seoul.