En toen zat ik weer in het vliegtuig. Over de aankomende bestemming had ik in het vorige artikel nog niet gerept, want ieder handvat om jullie enigszins nieuwsgierig te houden grijp ik natuurlijk aan. Maar voor iedereen die de titel heeft gelezen is alle spanning er nu af. En voor degenen die me volgen op Instagram wellicht ook. Die hebben gezien dat ik in Zuid-Korea ben. Nadat ik in Taiwan ben geweest. Nadat ik in de Filipijnen was. Kortom: ik loop achter. Kan ik van iemand het huiswerk overschrijven?
Maar goed, eerst de Filipijnen dus. Er was eigenlijk maar één reden waarom ik daarnaartoe wilde. Vraag Google naar de Filipijnen en je krijgt het antwoord in vijftig tinten turquoise op je scherm. Zon, zee en strand. Een beetje in de sfeer van deze omslagfoto. Bovendien leken de Filipijnen me wel een aangename omgevingsverandering na mezelf te hebben ondergedompeld in een aantal hectische Aziatische wereldsteden als Singapore en Kuala Lumpur.
Gospel tussen de gangsters
En alsof de plaatjes op internet nog niet overtuigend genoeg zijn; de Filipino’s hebben een manier bedacht om je nóg meer te laten verlangen naar de massaal aanwezige paradijselijke eilanden: een haast niet te vermijden bezoek aan Manilla. Want voordat ‘kiezen welke cocktail’ je grootste dagelijkse zorg wordt, ‘moet’ je eerst naar de Filipijnse hoofdstad omdat de internationale vliegroutes dan nu eenmaal zo hebben bepaald.
Manilla is in veel opzichten het tegenovergestelde van een paradijs. Er heerst veel armoede, de stad is zeker niet schoon en er zijn wijken waar je je op bepaalde momenten van de dag beter niet kunt vertonen. Maar het moet gezegd, na een dagje Manilla – en langer is echt niet nodig – zul je de palmbomen en de rust van het strand des te meer waarderen. Het contrast is groot, maar de methode werkt. Voor mij althans.
Een van de weinige foto’s die ik maakte in de straten van Manilla, om de hoek bij het hostel. Veel reizigers gebruiken Manilla als toegangspoort naar een van de vele prachtige eilanden van de Filipijnen.
De Filipino’s zelf zijn de laatsten die het slechte imago van Manilla zullen ontkennen. Dat merk ik al in de taxi van de luchthaven naar het hostel. De taxichauffeur is te vriendelijk voor een harde stad als Manilla. Tien uur per dag rijdt hij mensen rond om de studies van zijn drie dochters te betalen, zodat zij hun heil in de toekomst ergens anders kunnen zoeken. Weg uit Manilla. Misschien zelfs weg uit de Filipijnen. Op een vreemde manier stelt de herkenbare gospelmuziek uit zijn autoradio me gerust tussen de gangsters, waarvan ik me de aanwezigheid nagenoeg altijd wel inbeeld bij aankomst in een nieuw land – in Manilla misschien niet onterecht. Anders gezegd: ik voel me nog niet helemaal thuis.
Getrainde buikspieren
En dag later maak ik hetzelfde ritje, maar nu weer richting de luchthaven. Alleen zit ik nu niet op de achterbank van een comfortabele taxi, maar klamp ik me vast aan een motorpak. Als gevolg van een miscommunicatie, moet ik toegeven. Een kleine tip voor eenieder die in een Filipijns hostel vervoer naar de luchthaven regelt: het is belangrijk om duidelijk aan te geven of je liever zo comfortabel mogelijk wenst te reizen, of zo goedkoop mogelijk. Ik koos – blijkbaar – voor het tweede. Met een flinke backpack en een cameratas klim ik achterop een tweewieler.
Zo goed en zo kwaad als het kan werken de motorrijder – Alex – en ik de vaste riedel beleefdheidsvragen af tijdens de rit. Where are you from? En for how long have you been traveling? Vragen die ik met enige schaamte beantwoord tegenover iemand die vastzit in een stad als Manilla. Met getrainde buikspieren en een natte rug word ik keurig afgezet bij de binnenlandse terminal vier. De in dertig minuten opgebouwde boezemvriendschap tussen Alex en mij wordt bezegeld met een stevige hug van Filipijnse kant.
Zonder enige afgunst over mijn bevoorrechte positie als reiziger zwaait Alex nog een laatste keer voordat hij zijn motor terug de smerigheid van Manilla indraait. En zonder dat hij het doorheeft, stelt hij me met het meest oncomfortabele ritje van de hele reis me een stuk meer op mijn gemak. Met een goed gevoel sluit ik aan in de enorme rij met Paasvakantievierders. De rij naar het paradijs.