Waarom je op de Filipijnen hoe dan ook moet eilandhoppen

Het is een uur of zes ‘s morgens als ik wakker word. Ik kijk door de rieten vloer van mijn hut heen, die ongeveer een meter boven de grond zweeft. Of nou ja, niet echt, want het hutje staat op palen. Ik loop over het strand naar de douche. Of naar de wc. Het verschil daartussen is niet zo groot, behalve dat je in één van de twee kale ruimten de emmer water leeggiet boven je hoofd in plaats van in een pot. Kortom: ik ben op een plek waar de faciliteiten zijn beperkt tot een minimum. En het is fantastisch.

Als ik terugloop naar mijn overdekte klamboe blèrt een haan zijn keel schor. Het is het enige geluid op een eiland waar niemand is, behalve een aantal bemanningsleden van onze boot en een paar medereizigers. Onder de picknicktafel liggen honden te slapen die hun bedelpogingen tijdens het eten de avond ervoor hebben gestaakt. Over een paar uur begint dag twee van de vierdaagse eilandhoptour van het Filipijnse El Nido naar Coron. En voor iedereen die op zoek is naar zichzelf: ergens tussen deze twee plaatsen is de kans om ‘m te vinden het grootst.

Filipino power

Vier dagen lang zonder internet, alleen dat is al een reden om de eilandhoptour niet over te slaan. Het is een digitale detox in de meest luxe vorm. In ruil daarvoor krijg je tijdens de tour gemiddeld ruim één behulpzaam bemanningslid per persoon tot je beschikking. Althans, wij dan. Hoewel de boot plek biedt aan achttien toeristen – naar Filipijnse veiligheidsmaatstaven dan – zijn we slechts met zijn zessen. Plus nog zeven bemanningsleden, van wie de rol op het schip van sommigen onduidelijk zal blijven tijdens de hele trip.

Het interieur van één van de hutten op de eilanden waar we hebben overnacht.

Voor de avondmensen onder ons: het uitzicht bij het wakker worden maakt een hoop goed.

Een van de bemanningsleden doet de afwas op de achtersteven.

Bij in ieder geval twee bemanningsleden is dat niet het geval. Zij hebben – na de bootmonteur – de belangrijkste rol aan boord: die van kok. Drie keer per dag pieken ze met geweldige maaltijden. En drie keer per dag beleven ze een persoonlijk hoogtepunt als iedereen de rijst verwelkomt met de kreet Filipino power. Althans, bijna iedereen. Eén toerist roept iets van gelijke strekking omdat hij werkelijk geen idee heeft wat de rest toch iedere keer roept. Zijn naam laat zich raden.

NOS-app

Vier dagen lang bestaan je grootste zorgen uit het proberen te ontwijken van kwallen en koraal, het voldoende insmeren met factor tachtig om vervolgens alsnog te verbranden, en de ondraaglijke onzekerheid of je wel echt een zeeschildpad zult tegenkomen. In een paar uur verdwijnt je telefoon naar de achtergrond en na verloop van tijd weet je überhaupt niet meer waar je hem hebt gelaten. In plaats daarvan wordt er gesnorkeld, van kliffen afgesprongen en tijdens ieder ‘loos’ moment check je niet de NOS-app, maar val je spontaan in slaap.

Rum met cola, palmbomen en tot diep in de nacht in korte broek op het strand zitten. Need to say more?

Het eten op de boot was keer op keer geweldig. We kregen veel kip, vis en vers fruit voorgeschoteld. De rijst werd met de kreet 'Filipino power' altijd als laatste opgediend.

Het laatste stuk van de boot naar het basecamp werd vaak zwemmend afgelegd.

De gemiddelde dag aan boord was behoorlijk overzichtelijk. Naast het snorkelen was er voldoende tijd om uit te rusten.

Terug aan wal zeg ik mijn bootgenoten gedag. Ik wacht nog even met het aanzetten van het internet op mijn telefoon, die vervolgens in het hostel bijna bezwijkt onder het aantal te verwerken berichtjes. Met een tik op het scherm ben ik weer thuis. In ieder geval online. De tour bleek de perfecte manier om mezelf op te laden voor het vervolg.

Een dag later ben ik onderweg naar Cebu City. Het is de verste bestemming van mijn reis. Maar eigenlijk heb ik die al gehad, met een glas met rum onder een sterrenhemel en wat palmbomen. Verder weg dan ik ooit had durven dromen.