Wachten tussen draken en duizendklappers in Taiwan

Afgaande op de foto’s die ik maak – die ik vervolgens gebruik voor deze site of op Instagram zet – lijkt het net of ik nooit mensen tegenkom. Bijna altijd sta ik zonder anderen op foto’s. Ziet er strak uit, vind ik. Want net als mijn generatie probeer ik de momenten van heimwee en de douchebeurten zonder (warm) water natuurlijk te camoufleren met idyllische plaatjes op social media. Oh trouwens, ik stond ongeveer met twintig anderen op de rots van deze omslagfoto. Maar ik kan aardig met fotobewerkingsprogramma’s overweg, denk ik. En met deze schokkende onthulling vertrekken we naar het noorden. Op naar Taiwan!

Taiwan is een mysterieuze plek. Althans, dat is wat mijn hostel in de hoofdstad Taipei me wil doen geloven. Of ik ze wilde bellen zodra ik was aangekomen bij de OK Market in het Shilin-district. Dan zou een hostelmedewerker me daar oppikken en me naar mijn nieuwe tijdelijke thuishonk brengen. Het exacte adres konden ze om onduidelijke redenen niet geven. Oeh, spannend.

Hostelsherpa

Ik ben niet de enige voor wie OK Market de functie van verzamelplaats heeft. Een oneindig lange parade met Chinese draken, dansacts en duizendklappers trekt voorbij en stopt terwijl ik wachtend op mijn hostelsherpa een hete kop water, aangelengd met drie koffiebonen, naar binnen werk. Als dit spektakel onderdeel is van het ontvangstritueel van mijn hostel heb ik absoluut de juiste overnachtingsplek geboekt. Ik vraag aan een voorbijganger of ik wellicht getuige ben van de Taiwanese nieuwjaarsviering – als dat al bestaat. Wederom krijg ik een mysterieus antwoord. Nee, er is gewoon een culturele optocht aan de gang. Wat dat ook mag betekenen.

Waar men zeker niet aan onduidelijkheid doet is in de Taiwanese metro, de hemel voor iedere controlfreak. Zo is op de perrons met lijnen aangegeven waar wachtende metrogangers zich dienen op te stellen. Heb je net je metro gemist? Niet getreurd. Je zult de eerste zijn die de volgende metro instapt, zonder daarbij je ellebogen te hoeven gebruiken om je plek veilig te stellen. De wachtlijnen zijn heilig.

Decorerende functie

Taiwanezen zijn dol op structuur, want structuur zie je terug in alles. Ze trekken nummertjes om te wachten op een vrij plekje in hun favoriete restaurant, in de hostels is het gedragsreglement doorgaans dikker dan de Ikea-gids en er zijn speciale vakken om scooters in te parkeren. Oké, dat laatste is ook wel echt noodzakelijk, want de scooter in Taipei heeft dezelfde onaantastbare status als de fiets in Amsterdam. De Nederlandse overtuiging dat voetgangersstoplichten slechts een decorerende functie hebben, gaat in Taiwan dan weer niet op. Ach, ik houd het op een cultuurverschil.

Binnen de perken van gestructureerde samenleving zijn de Taiwezen heel relaxed en vriendelijk. Dat merk ik als ik na een uur klimmen de top van mijn rots bereik en direct twintig nieuwe vrienden lijk te maken. Terwijl de zon verdwijnt in de smog van Taipei laat ik twintig Taiwanezen zien hoe een drone werkt. Ik maak wat foto’s waar ik later twintig mensen uit zal knippen. Na de zonsondergang druppelt de rots langzaam leeg. Voor mijn neus krioelen drie miljoen mensen door een stad waar men in rijtjes wacht op de volgende metro. Een halfuur lang kijk ik naar de lichtjes vanaf mijn eigen rots. Mijn eigen rots in Taipei. En daar kan geen foto tegenop.