Achterbaktoeristen en Amerikaanse rappers in Myanmar

Het is twee uur ‘s nachts. In de verlaten straten van Mandalay, de op een na grootste stad van Myanmar, wacht een groep jonge mensen totdat er een geschikte auto voorbijrijdt. Vannacht is dat een kleine pick-up. De auto nadert en rennen ze erop af. Ze manen de chauffeur tot stoppen. Overvallen door wat hem overkomt stapt de man uit. Zijn vrouw en kinderen kijken geschrokken toe vanaf de bijrijdersstoel. Er wordt onderhandeld. En geschreeuwd. Oké, dat laatste niet. Maar schijnbaar is dit de – ietwat onorthodoxe – methode om een taxi te vinden in een stad die geen nachtleven kent. En met een licht gevoel van schaamte stap ik achterin de wagen.

Samen met negen andere achterbaktoeristen word ik een kwartiertje later keurig voor de deur van het hostel afgezet. Een taxi vinden mag dan wellicht een lastige opgaven blijken; eenmaal een bereidwillige chauffeur gevonden wordt er over passagiersaantallen niet moeilijk gedaan. Door niemand. Niet door bestuurders, niet door agenten. Dat de achterklep daardoor niet dicht kan is ook geen belemmerende factor. In Azië is men heel oplossingsgericht. Denk ik.

Soms ook tegenstrijdig trouwens. Zo lijkt ieder Zuidoost-Aziatisch land mee te gaan met de trend van het uitbannen van plastic rietjes, en zo bij te dragen aan het verkleinen van de plastic soep. Vaak krijg je er in restaurants een herbruikbaar stalen rietje of wordt er met rietjes-gebruik-ontmoedigende teksten ingepraat op je geweten. Zelfs bij heel kleine restaurantjes buiten de steden, zoals vlak bij de witte pagode in Mingun op de omslagfoto. Maar heb je je rietjesloze cola opgedronken en wil je het gevoel van suikerklontjes wegspoelen met wat water uit de supermarkt? Dan krijg je voor een flesje water ongevraagd gewoon weer drie plastic tasjes mee. Rietje erbij?

Fuck Trump

Een plek waar je geen rietjes zult vinden is de Innlay Hut in Nyaung Shwe, vlak bij het populaire Inle Lake – ook wel het Inlemeer. Het Indische restaurant is eigendom van Amerikaanse rapper Eminem. Wat? Dé Eminem? De rapper die talloze prijzen won en van wie ieder concert is uitverkocht? Ja, die Eminem! Als ik de eigenaar moet geloven tenminste. Eigenlijk vormt zijn Nepalese nationaliteit het enige scheurtje in zijn identiteitsalibi. Hij rapt zoals Eminem als hij je bestelling opneemt, er hangen afbeeldingen van zijn succesvolste albums aan de muur en het aantal artiesten dat is te horen door de speakers is beperkt tot één. Uiteraard.

In een verwoede poging zijn verhaal kracht bij te zetten, steekt hij nog maar eens zijn middelvingers op naar het bordje met ‘Fuck Trump’ aan de kassa van zijn restaurant. Om vervolgens naar de keuken te worden teruggefloten door de ware leider van de toko, zijn moeder. Zijn ‘werkelijke’ identiteit laat hij voor het gemak maar even in het restaurant. De moeder van Eminem zorgt er trouwens voor dat je niet alleen een geweldige en muzikale avond hebt, maar ook nog eens heel lekker zult eten.

Provisievissen

Niet alleen in Nyaung Shwe worden toneelstukjes opgevoerd, op Inle Lake zelf evengoed. Het meer staat bekend om de vele karakteristieke vissers, die op smalle bootjes en met grote nette aan het vissen zijn. Toevallig slagen ze altijd zodra er een bootje met toeristen langsvaart. Trots kijken de vissers de toeristen aan en laten ze hun boten naar die van de toeristen dobberen. De zwaksten, waaronder ik natuurlijk, trekken hun portemonnee. De schipper van mijn boot krijgt provisie. De vis niet.

Ach, het was het waard, zittend met een biertje op het voorsteven (wow, jargon) van het bootje. Met de wind door mijn net geknipte haren lijk ik na ruim twee weken hitte het beste middel te hebben gevonden voor wat verkoeling. De zon zakt achter de bergen en er reflecteert een oranje gloed over het meer waar de provisieloze vissen weer rustig rondzwemmen. Klaar om morgen weer geld op te leveren. We proosten op een land dat de weg naar het massatoerisme helaas lijkt te hebben gevonden. Of zoals de Birmezen volgens Google Translate zeggen: Aung myin par say!