Geblondeerde onzekerheid tussen de tempels

Zoals iedere blog raakt ook het mijne in verval. Een writer’s block, te druk met reizen en natuurlijk vooral op zoek naar mezelf (🤮).  Maar we zijn er weer. Sorry, het zal niet nogmaals gebeuren. Inmiddels ben ik in Maleisië, maar voor het gemak doen we nog even alsof we in Myanmar zijn. Want om ruim twee weken Myanmar nou samen te vatten met slechts wat gerookte groenten… Oké, daar gaan we dan. Rare inleiding man.

Ik hou van zekerheid in het leven. Dat klinkt wellicht een beetje raar uit de mond van iemand die nog niet weet waar hij de volgende dag zal slapen, maar het is echt zo. Zekerheid en reizen gaan niet altijd samen. Zo heb je nooit de zekerheid dat een wasserette je shirts ook daadwerkelijk teruggeeft in de maat waarin je ze hebt aangeschaft. Als je ze überhaupt al terugkrijgt. Als ik de horrorverhalen van medereizigers moet geloven, snap ik niet dat mijn wasjes tot nu toe altijd vlekkeloos – ha-ha – zijn verlopen. Misschien was ik mijn kleding te weinig. Misschien.

E-bikerituelen

Een andere onzekerheid in het reizigersbestaan is het vinden van enigszins comfortabel vervoer van stad naar stad. Als westers luxepaardje word ik niet echt vrolijk van een hobbelige rit van meer dan tien uur langs afgronden in Bolivia. Een Duitse reisgenoot die ik hier in Bagan tegenkom wel. Ach, ieder zijn ding.

Voor hem moet Bagan, de tweede stad die ik bezoek in Myanmar, haast saai zijn geweest. Al te beginnen met de busrit van Yangon naar het stadje dat bekendstaat om de aanwezigheid van meer dan tweeduizend boeddhistische tempels: pure luxe, ik had nog net geen massagestoel. In Bagan zelf kost het eveneens moeite om je ook maar ergens druk over te maken. Voor de gemiddelde reiziger – en dat ben ik – ziet de dag er ongeveer als volgt uit: je staat om vijf uur ‘s morgens op. Je huurt een e-bike voor de deur van je hostel. Je rijdt naar één van de tempels om de prachtige zonsopkomst en opstijgende luchtballonnen te bekijken. Vervolgens rijd je terug naar je hostel om nog net op tijd gebruik te maken van het gratis ontbijt. Tegen zonsondergang herhaalt het e-bikeritueel zich weer.

Grover

Tussen zonsopkomst en -ondergang hang je wat rond en droom je van zwembaden – of lig je erin als je je wél hebt verdiept in de aanwezige faciliteiten van je hostel. Of je geeft toe aan een andere onzekerheid in het reizigersbestaan: het vinden van een kapper aan wie je enigszins duidelijk kan maken hoe je je haar wil hebben geknipt. In dit geval waren de voortekenen gunstig: op de toeristenplattegronden van het hostel stond een kapper gemarkeerd. Ik zou er vast niet de eerste zijn die een westers opgeschoren coupe wil laten aanmeten.

Van gunstige voortekenen was geen sprake meer toen bleek dat de kapper een doorstart had gemaakt als nagelstudio. Maar niet getreurd. Een straat verderop moest het goedkomen, aldus de nagelstyliste. En inderdaad, tweehonderd meter verderop nodigt een jonge vrouw met de stem van een rokende Grover me uit in haar kapsalon. Ik ga zitten naast een voorbeeld van hoe ik het zeker niet wil hebben. Een geblondeerd jongetje van een jaar of vier kijkt me met een vragende blik aan wat ik in de stoel naast hem doe.

De voortekenen waren niet goed. Het resultaat van de knipbeurt wel.

Ik laat de kapster een foto zien van hoe ik het graag wil hebben. Voor amper een euro knipt ze m’n haar precies zoals ik wel had gehoopt maar niet had verwacht. Ik betaal en gooi mijn vooroordelen weg in de prullenbak naast de kappersstoel. Met piepende banden – of een piepende elektromotor – rij ik weg. Met wapperende haren op weg naar weer een prachtige zonsondergang.